ÇEVİRİ | Endonezya Batı Papua özgürlük hareketi üzerindeki baskısını artırıyor

Endonezya'ya bağlı bir askeri birlik 15 Eylül'de Yahukimo dağlık bölgesinde beş Batı Papualı genci öldürdü. İl polis şefi, yaşları 15 ila 18 arasında değişen kurbanları, Batı Papua'nın silahlı direniş hareketi olan Batı Papua Ulusal Kurtuluş Ordusu'nun (TPNPB) üyeleri olarak tanımladı. Yerel kilise liderleri ve TPNPB bu iddiayı reddetti.

Bu retorik ileri geri gitmeler Endonezya'nın askeri şiddetinin ardından sıkça görülür. Yetkililer kurbanları doğrudan "Kelompok Kriminal Bersenjata" (Endonezya'nın Papua direnişi için kullandığı "silahlı suç grubu") olarak karalamadıklarında, sivil ölümleri rutin olarak Endonezya ordusu ile TPNPB arasındaki çatışmaların talihsiz bir yan etkisi olarak gösteriyorlar.

Yahukimo olayından sadece birkaç gün önce, kıyıdaki Fakfak bölgesinde yapılan bir askeri tarama sırasında 5 Papualı daha öldürülmüştü. Kıyı bölgelerinde vahşetin daha nadir görülmesi, hem dağlık iç bölgelerin göreceli izolasyonunu hem de buralardaki direnişin yoğunluğunu yansıtmaktadır. Fakfak katliamına ilişkin haberlere, çırılçıplak soyulmuş, başları öne eğik ve alaycı askerler tarafından çevrelenmiş iki Papua yaşlısının fotoğrafı eşlik etti.

Bu tür görüntüler Endonezya yönetiminin tanıdık bir özelliğidir. Çoğu Papualı, savaşçı Yustinus Murib'in cesedinin ünlü "kupa" fotoğrafını bilirken, nisan ayında, askerler alaycı bir şekilde Batı Papua'nın yasaklı ulusal bayrağı olan Sabah Yıldızı'nı arkalarında kaldırırken, işkence izleri taşıyan iki Papualı'nın toprakta diz çöktüğü bir resim ortaya çıktı.

ASKERİ TIRMANIŞ
Endonezya işgali altındaki altıncı on yılına giren Batı Papua, kendisini önemli bir askeri tırmanışın pençesinde buldu. TPNPB'nin Şubat ayında Phillip Mehrtens adlı Yeni Zelandalı bir pilotu kaçırmasının ardından ordu "savaş alarmı" ilan ederek yeni birliklerin konuşlandırılmasını ve dağlık bölgelerde kontrol noktası rejiminin yoğunlaştırılmasını tetikledi.

Mehrtens, Egianus Kogoya liderliğindeki bir TPNPB birliği uçağına saldırdığında, yakınlarda bir sağlık merkezi inşa eden bir grup inşaat işçisini topluyordu. O zamandan beri Batı Papua, Kogoya'yı bir psikopat ya da terörist olarak gösteren korkunç, ırkçı hikayelerle dolu eşi benzeri az rastlanılan geniş bir uluslararası haber dönemine tanık oldu.

Kogoya'nın gerilla savaşçısı olan babasının 1996 yılında benzer bir rehine kuşatması sırasında öldürüldüğünden çok az kişi bahsetti. Kaçırılma olayının gerçekleştiği Nduga dağlık bölgesinin 2018'den bu yana Papua mülteci krizinin merkez üssü olduğuna dikkat çekenlerin sayısı daha da azdı. Endonezya'nın askeri operasyonları bu süre zarfında Nduga'nın nüfusunun yarısına yakın olan 45 binden fazla insanı yerinden etti.

İzole bir bölgede tıbbi hizmetlere saldırmanın mantığı belirsiz görünebilir. Ancak Batı Papualılar için sağlık merkezi, tıpkı askeri karakol gibi, askerlere ve yerleşimcilere hizmet veren ve ormanı tahrip eden plantasyonların ve madenlerin sürekli genişleyen takımadalarını destekleyen sömürge altyapısıdır.

Kaçırılma olayı tamamen beklenmedik de değildi: yerel TPNPB daha önce Nduga'ya küçük uçakların uçmaması konusunda uyarıda bulunmuştu. Endonezya'nın Mehrtens'in müzakereler yoluyla barışçıl bir şekilde serbest bırakılmasını sağlamak için uluslararası yardımı reddetmesi, şiddetli direnişin yoğunlaştırılmış militarizasyon için bir bahane olarak hizmet ettiği tanıdık bir dinamiği harekete geçirdi.

Yahukimo ve Fakfak'takiler de dahil olmak üzere bir dizi toplu katliam meydana geldi. Tahmin edilebileceği üzere, bunların neredeyse hiçbiri uluslararası medyanın dikkatini çekmemiştir.

'ÇEK DEFTERİ DİPLOMASİSİ'
Ordunun Batı Papua'daki kendine özgü rolünü anlamak, çoğu zaman uyguladığı olağandışı vahşet düzeyini kavramak açısından kilit önem taşıyor. Her ne kadar Batı Papua'da Sanayi Bakanlığı'nın icra kolu olarak çalışsa da, onlarca yıllık askeri diktatörlükten kalan bir miras olarak ordu aynı zamanda Jakarta'dan büyük ölçüde bağımsızlığını koruyor. Finansmanının sadece üçte biri devletten geliyor; geri kalanı karaborsa ve Freeport ve BP gibi yabancı şirketlerle yapılan koruma anlaşmaları yoluyla geliyor.

Endonezya'nın, olağanüstü iğrenç suçlar için bile olsa, Endonezyalı askerleri yargılamaktaki sürekli isteksizliği bu durumu daha da kötüleştiriyor. İnsan hakları ihlalleri mahkemeye taşındığında, sonuçlanan yargılamalar genellikle Endonezyalı yargıçların Endonezya askeri hukukuna göre başkanlık ettiği göstermelik duruşmalara benziyor. Dört çocuğun ölümüne ve 17 kişinin yaralanmasına neden olan 2014 tarihli "Kanlı Paniai" katliamının mahkemeye taşınması sekiz yıl sürdü ve geçen yılki duruşma tek sanığın tüm suçlamalardan beraat etmesiyle sonuçlandı.

Mevcut tırmanışın bir diğer koşulu da alt bölge forumu Melanezya Öncü Grubu'nun (MSG) Ağustos zirvesinin sonucudur; zirve MSG liderlerinin en önemli üç bağımsızlık yanlısı grubun şemsiye örgütü olan Batı Papua Birleşik Kurtuluş Hareketi'ne (ULMWP) tam üyelik vermeyi reddetmeleriyle sonuçlanmıştır. Papualılar tarafından "çek defteri diplomasisinin" sonucu olarak nitelendirilen Batı Papua temsilinin bu şekilde reddedilmesi -ya da en azından üyelik konusunda ertelenmesi- Endonezya'nın cezasız kaldığı hissini güçlendirdi.

MSG'ye tam üyelik uzun zamandır kurtuluş hareketinin bir hedefiydi ve ULMWP 2015'ten beri grubun gözlemci üyesi olarak yer alıyordu. Diplomatik açıdan bu, Endonezya'nın işgalinin sahip olduğu uluslararası yasal yaptırımlar tarafından sürekli olarak engellenen bir hareket için önemli bir ilerlemeyi temsil edecektir.

Pasifik siyasetinde önemli bir güç olan Fiji'nin yeni başbakanı, ULMWP teklifini destekleyeceğini açıklayarak umutları arttırmış ve bu süreçte on yıllık diplomatik teamülü tersine çevirmişti. Ancak MSG konsensüsle çalışmaktadır, yani beş üyesinin de ULMWP'yi tam üye olarak kabul etmeyi kabul etmesi gerekiyordu ki bu da Endonezya'nın hakimiyetinde olan ve hızla tatlı ticaret anlaşmaları ve çok ihtiyaç duyulan ekonomik yardımları dağıtabilen, çoğunlukla küçük ada ülkelerinden oluşan bir bölgede kolay bir iş değildir.

SÖMÜRGECİ MİRASLAR
Bir stratejiye indirgenen MSG tam üyeliği, Batı Papua'nın uluslararası topluma giriş yolunu temsil etmektedir. Ancak MSG dramının sembolik boyutu belki de daha önemlidir ve onlarca yıllık işgalin Batı Papualıların ayırt edici yerli kimliğini nasıl vurguladığını yansıtmaktadır.

Melanezyalılık iddiaları, kurtuluş hareketinin sömürgecilik karşıtı cephaneliğinde önemli bir söylemsel silah haline geldi: "Melanezyalıyız, Endonezyalı değil!" Batı Papua protestolarında popüler bir slogan olurken, aktivistler sıklıkla MSG'ye tam üyeliği, Papualıların "Melanezyalı ailelerine" dönmek istedikleri bir "eve dönüş" olarak tasvir ediyor. Endonezya ise Okyanusya'ya yönelerek ve giderek "Asya-Pasifik"in liminal psikocoğrafyasını işgal ederek egemenliğini pekiştirmeye çalıştı.

Hollanda sömürgeciliği, Batı Papua'yı sago, taro ve tatlı patatesin temel ürünler olduğu Melanezya'daki siyah Hristiyan komşuları yerine Müslüman, pirinç yetiştiren Endonezya ile aynı hizaya getirerek bu çatışmanın temel koordinatlarını belirledi. Bununla birlikte, Hollanda egemenliği o zamanlar Batı Yeni Gine olarak adlandırılan bölgenin büyük bir bölümünde sadece nominaldi ve birçok Papualı'nın yabancılarla birincil etkileşimi Hıristiyan misyonerler aracılığıyla gerçekleşti.

Hollanda 1940'larda ve 50'lerde Endonezya takımadalarından yavaş yavaş çekilmeye başladığında, Batı Papualılar kendi bağımsızlıkları için kapsamlı hazırlıklar yaparak bir marş, geçici hükümet yapıları ve ulusal bir bayrak oluşturdular. Ancak Endonezya, 1949'da Hollanda'dan siyasi bağımsızlığını kazandıktan sonra, tüm eski Hollanda topraklarını birleştirmeyi amaçlayarak Batı Papua üzerinde hak iddia etti. İronik bir şekilde, Endonezya milliyetçiliği yeni cumhuriyeti, kaynakların eyaletlerden Cava metropolüne aktığı eski sömürge dinamiklerini tekrarlamaya mahkum etti.

İşgali özgürleştirme olarak çerçeveleyen Endonezya, kurucu babası Sukarno emperyalizm karşıtı Bağlantısızlar Hareketi'nde öncü bir rol oynarken Batı Papua'yı ele geçirmek için harekete geçti. Buna karşılık Hollandalılar, kısmen Güneydoğu Asya'daki nüfuzlarını korumak için Batı Papua'nın bağımsızlığını ihtiyatlı bir şekilde desteklediler. Bu kendine özgü sömürge tarihi, kuruluşundan bu yana bağımsızlık hareketini etkilemiştir. Sömürgeleştirilenler tarafından sömürgeleştirilen Batı Papualılar, diğer devrimci hareketlerin sahip olduğu kendiliğinden tanınma ve ittifaklardan yoksun olarak, kurtuluş yolunda genellikle yalnız bir karık sürmüşlerdir.

Batı Papua'nın resmen Endonezya'ya katılması Soğuk Savaş güç politikalarının bir ürünüydü. Hollanda'nın uzlaşmazlığının Endonezya'yı Sovyetler Birliği'ne doğru itme riskinden endişe duyan ABD, Batı Papua'nın kontrolünü Endonezya'ya devreden 1962 New York Anlaşması'nı düzenledi. Tipik sömürgecilik tarzına uygun olarak anlaşma ABD, Endonezya ve Hollanda tarafından, tek bir Papua'nın bile katılımı olmadan imzalandı. Yine de anlaşma, Endonezya'nın bağımsızlık konusunda özgür ve adil bir referandum yapması şartı şeklinde Batı Papua'nın özgürlüğü için bir hüküm içeriyordu. 

Endonezya, Batı Papualıların ezici bir çoğunlukla Organisasi Papua Merdeka'ya (Özgür Papua Hareketi, ya da OPM) sempati duyduğunu biliyordu; bu hareket o zamana kadar ABD Dışişleri Bakanlığı'nın bir bildirisinin ifadesiyle "her yere yayılan devrimci bir harekete" dönüşmüştü. Dolayısıyla kendi kaderini tayin etme konusunda işi şansa bırakamazdı. Bu doğrultuda, yetkililer 1.025 Papua yaşlısını topladı, yüzlerine silah dayadı ve onları sekiz yüz binden fazla nüfus adına oy vermeye zorladı. Sonuçta ortaya çıkan ve BM'nin büyük bir titizlikle onayladığı "referandum", Endonezya'nın Batı Papua egemenliğine karşı tek uluslararası yasal iddiası olarak kaldı.

YOK ETME OPERASYONU
Birbirini izleyen sömürgeci düzenler Batı Papua'yı dönüşümlü olarak cennet gibi bir yer ya da anlatılmamış bir vahşet alanı olarak hayal etmişlerdir - Başkan John F. Kennedy'nin bir danışmanının 1961'de ifade ettiği gibi "birkaç bin millik yamyam toprakları". Sömürgeciler Melanezya'yı, kalıtsal şeflikleri Avrupa yönetimlerine daha çok benzeyen Polinezya ile olumsuz bir şekilde karşılaştırdılar. Buna karşın, Kara Pasifik'in nispeten eşitlikçi kabile yapıları hayali bir "taş devri "nin kalıntıları olarak görülmeye devam etmektedir.

Endonezya'nın Batı Papualıların ulusal taleplerine yönelik ilk yaklaşımı, Bandung Konferansı'nın özgürleştirici ruhundan ziyade, sömürgeci ırkçılığın yeniden yorumlanmasıyla şekillenmiştir. Endonezya'nın söylemi Papualıları Hollanda emperyalizminin ilkel kuklaları olarak tasvir ediyordu ve Jakarta'nın politikası Sukarno'nun ilk dışişleri bakanının ifadesiyle "onları ağaçlardan indirmeyi" amaçlıyordu.

"Endonezyalaştırma" politikası, 1965-67 yıllarında CIA destekli bir darbeyle General Suharto'nun liderliğe getirilmesinden sonra giderek daha acımasız bir şekilde sürdürüldü. 1970'lerin başında Endonezya, adını Papua'nın geleneksel penis kabağından alan ve zorla ortadan kaldırmayı amaçladığı Koteka Operasyonu'nu başlattı. O dönemde başlatılan diğer askeri operasyonlar arasında Kıyafet Giyme Operasyonu ve Yok Etme Operasyonu yer almaktadır. Daha sonra 1970'lerde ordu, yerli kültürün kökünü kazımak amacıyla binlerce köylü Papualı'yı acımasız bir şekilde öldürdü.

Endonezya ırkçılığı Batı Papualılara etkileyici bir direniş dağarcığı kazandırdı: Son yirmi yılın en büyük bağımsızlık yanlısı eylemi olan 2019 Papua ayaklanması, Endonezya'da okuyan bir grup Papualı öğrencinin ırkçı tacize uğramasıyla tetiklendi. Öğrencilere fırlatılan lakabı geri alan Papualılar, gösteri yaparken maymun maskeleri taktılar, oturma eylemleri düzenlediler ve yakılan hükümet binalarının üzerinde Sabah Yıldızı'nı yükselttiler.

Papua karşıtı ırkçılık, Yahukimo ve Fakfak'taki cinayetlerin yanı sıra bu Şubat ayında dağlık bölgenin başkenti Wamena'da on Papualı'nın katledilmesi de dahil olmak üzere ender görülen vahşet eylemlerine ruhsat vermeye devam ediyor. Wamena katliamının ardından Endonezya Devlet Başkan Yardımcısı Ma'ruf Amin dünyayı "kolayca kışkırtılabilen bir halkla karşı karşıya olduğumuzu" hatırlamaya çağırdı.

Amin'in selefi Jusuf Kalla daha önce Batı Papua'nın az gelişmişliğini yerli nüfusun "yüksek tüketim kültürü ve düşük üretkenliğine" bağlamıştı. Papualıların tembel ve çabuk sinirlenen insanlar olarak sunulmasında Batılı ırk hiyerarşilerinin etkisi açıktır. Ancak Papua karşıtı ırkçılığı, sadece Avrupa sömürgeciliğinin bir kalıntısı olmaktan çok, Endonezya yönetiminin temel bir dayanağı olarak anlamalıyız - Endonezya'nın toprak üzerindeki iddiasına ve halkına muamelesine konuşma dilinde gerekçe sağlayan bir tür sağduyu oluşturma.

YIKIM OLARAK KALKINMA
Bugün, resmi sömürgeciliğin medenileştirme misyonu yerini, Jakarta tarafından Papualıları yoksulluktan kurtarmanın bir yolu olarak sunulan "kalkınma" üzerine paternalist bir odaklanmaya bırakmıştır. Endonezya'nın 2015 yılında reformcu bir platformda seçilen şimdiki Devlet Başkanı Joko Widodo, Batı Papua'da kontrol ve bağlantıya öncelik vererek iç kesimlerdeki yeni tarım projelerini ve madenleri denetledi ve tüm bölge boyunca uzanan geniş Trans-Papua Otoyolu'nun yapımını hızlandırdı.

Ancak, ekonomik yükseliş ve askeri kontrol arasındaki yaygın kaymanın da gösterdiği gibi, "kalkınma" oldukça örtülü bir kavramdır. Asıl amaç, Endonezya ve şirketlerin kaynak zengini topraklara erişimini genişletirken, Papua direnişini pasifize etmek ve birbirini izleyen devlet yerleşim programları yoluyla yerli nüfusu seyreltmektir.

İngiliz köylüler tarafından işletilen ilk Virginia plantasyonları ya da Aborijin Avustralya'nın cezaevi yerleşimi gibi, Dünya Bankası tarafından finanse edilen bu "göç" planları, Endonezya kapitalizminin iç kurbanlarını -genellikle yoksul ve topraksız Cava'lıları- Papua sınırını hem işlemek hem de boyun eğdirmek için kullanıyor. Göç, Batı Papua'nın ulusal hedefleri için potansiyel bir demografik saatli bomba oluşturdu. Yaklaşık yarıya düşen yerli nüfus, birçok kentsel alanda zaten azınlık durumunda.

Erken dönem İngiliz sömürgeciliği ile yapılan benzetmeyi tamamlayan, yerli işgücünün Batı Papua'nın siyasi ekonomisinde oynadığı minimal roldür. Kentsel alanlarda ve endüstriyel gelişmelerde, ister önemsiz ister yönetim düzeyinde olsun, işlerin büyük çoğunluğunu göçmenler doldurmaktadır. Çoğunluğu geçimlik tarımla uğraşan yerli Papualılar, fiilen bir nüfus fazlasıdır.

Papualılar yeni bir plantasyon veya maden imtiyazı ile atalarının topraklarından çıkarıldıklarında, gri ekonomide çalışmak zorunda kalıyorlar.

ULMWP lideri Benny Wenda'nın ifade ettiği gibi, "Endonezya Batı Papua halkını istemiyor - sadece kaynaklarımızı istiyorlar." Temel mantık sömürü değil, ortadan kaldırma mantığıdır. Bunu anlamak, Endonezya işgalinin acımasız ırkçılığı, toplu katliamların sıklığı ve ülke içinde yerinden edilmenin yaygınlığı da dahil olmak üzere çeşitli tekrar eden temalarını açıklamaya yardımcı olur.

Papualılar yeni bir plantasyon ya da madencilik imtiyazı ile atalarının topraklarından çıkarıldıklarında, gri ekonomide çalışmaya, genellikle büyük madenlerin atıklarında altın aramaya ya da kendilerini yerlerinden eden şirketler tarafından sunulan işçi dövizleri ile yaşamaya mahkum edilirler. On binlerce kişi, askeri devriyeler tarafından köylerine dönmeleri engellenerek yağmur ormanlarında peripatetik hayatlar yaşıyor. Binlercesi de komşu Papua Yeni Gine'deki yarı kalıcı mülteci kamplarında kalıyor.

İnsanlar ve toprak arasındaki bağ, sürekli dağılma, göç ve pazarın geleneksel yaşama şiddetli müdahalesi yoluyla koparıldıkça, Batı Papua kültürünün özgünlüğü de giderek kayboluyor. Sophie Chao, Batı Papua'nın güneydoğusundaki devasa bir megaplantasyon olan Merauke Entegre Gıda ve Enerji Bölgesi (MIFEE) hakkındaki son kitabında, yerli sago ormanının yok edilmesinin Marind kabilesinin geleneklerini ve kozmolojisini nasıl çarpıttığını anlatıyor.

Kitabın çarpıcı bölümlerinden biri, orman yaşamının organik ritmleriyle derinden bağlantılı olan Marind zaman kavramıyla ilgilidir. Marindler için sagonun yerini palmiye yağının alması ve bunun sonucunda ortaya çıkan "monokrop peyzajın zamansızlığı", gelecek kavramlarının yok olduğu anlamına geliyor.

ZORLAMANIN SÜREKLİLİĞİ
Bir akademisyenin "ekolojik kaynaklı soykırım" olarak tanımladığı bu süreç, yüzde 13'ünün on beş yıl içinde yok olacağı tahmin edilen Batı Papua yağmur ormanlarını da tahrip ediyor. Amazon ormansızlaşmayla ilgili kampanyaların merkezinde yer alırken, Papua yağmur ormanları halihazırda daha iddialı endüstriyel projelere ev sahipliği yapıyor: dünyanın en büyük altın madeni; en büyük tek palmiye yağı plantasyonu; ve Bali'yi iki kez kaplayacak bir tarımsal işletme planı.

Mevcut kalkınma çılgınlığı, Batı Papua'nın Endonezya'nın büyümesi için süregelen merkeziliğini yansıtmaktadır.

Merkezi hükümet planları Batı Papua'yı bir "ekmek sepeti" ya da "pirinç çanağı" olarak öngörüyor. MIFEE "önce Endonezya'yı, sonra dünyayı doyurma" vaadiyle yola çıktı. Batı çevreciliği ile Küresel Güney'in kalkınma hırslarını karşı karşıya getiren bilindik ilerici argümanlarla ticaret yapan Widodo, Endonezya'yı Batı Papua malları için önemli bir pazardan mahrum bırakacak "ayrımcı" AB ormansızlaşma düzenlemelerine karşı çıktı.

Mevcut kalkınma çılgınlığı, Batı Papua'nın Endonezya'nın büyümesindeki süregelen merkeziliğini ve Suharto'nun Yeni Düzeni ile diktatörlük sonrası Reform Dönemi arasındaki yapısal devamlılıkları yansıtmaktadır. Endonezya'nın sendeleyen sivil yönetim deneyi, ordunun bağımsız gücü ve Papua çevresinin sürekli yağmalanmasına olan bağımlılığı da dahil olmak üzere eski hükümetinin temellerinin çoğunu olduğu gibi bıraktı. Widodo'nun gelecek yıl yapılacak seçimlerde aday olamaması nedeniyle Endonezya'nın ilk sivil devlet başkanının yerine Doğu Timor'daki soykırım kampanyasının emektarlarından General Prabowo Subianto geçebilir.

Yabancı gözlemciler muhtemelen Subianto'nun 2024'teki zaferini Endonezya'nın zor kazanılmış demokratik mirasından geri adım attığının bir kanıtı olarak okuyacaklardır. Ancak Endonezya'nın - demokratik Endonezya'nın bile - Batı Papua'daki yönetimi için herhangi bir düzeyde madun rızası elde etmedeki başarısızlığı, taciz, işkence, askeri şiddet ve acımasız bir karkas rejimi gibi demokratik olmayan yöntemlere güvenmeye devam etmesini sağlamıştır. Suharto'dan Sukarno'ya ve Widodo'ya, sahada çok az şey değişti.

Benzer şekilde, yakın zamanda Papua Eyaleti'nin yerli valisi Lukas Enembe'nin yok edilmesinin de gösterdiği gibi Jakarta'ya sadık bir Papua eliti yetiştirmeye yönelik çeşitli çabalar da başarısızlıkla sonuçlandı. Endonezya kurumlarında bir ömür boyu çalışmasına rağmen, Enembe'nin Papua seçmenleri adına mütevazı reformculuğu, yerel devlet yetkilileriyle ve nihayetinde Eylül 2022'de sekiz yıl hapis cezasıyla sonuçlanan bir rüşvet davasında onu tuzağa düşüren Yolsuzluğun Ortadan Kaldırılması Komisyonu (KPK) ile ters düşmesine neden oldu.

HER YERE YAYILAN BİR HAREKET
Enembe, Batı Papua'nın mevcut iki vilayetinden beş vilayet çıkarma planına karşı açık sözlü olmuş ve bu planın Batı Papua'yı uluslararası şirketlerin daha fazla yağmasına açacağını kabul etmişti. Tersine, Enembe'nin deneyimi Batı Papualılara biraz umut verebilir. Endonezya'nın Batı Papua'daki yönetimini istikrara kavuşturmadaki mutlak yetersizliği, yaşamın her seviyesinde kalıcı bir direniş durumu sağlamıştır.

TPNPB sahip olduğu silahlardan daha fazla militan çekerken, ULMWP, MSG'deki son gerilemesine rağmen, Batı Papua'yı birçok uluslararası kuruluşun gündemine sokmayı ve benzeri görülmemiş bir öneme sahip bir konuma getirmeyi başardı. Yol kenarındaki tezgahlarda satılan poşet ve sebzelerden elde edilen kar devrimi finanse etmek için kullanılıyor.

Papua mücadelesinin her yerde olması Endonezya'nın böylesine totalleştirici bir kontrol biçimi uygulamasını gerektiriyor. Ancak Endonezya yönetimi, bağımsızlık aktivisti Victor Yeimo'nun kısa süre önce hapishaneden salıverilmesinin de gösterdiği gibi, Batı Papualılara korkusuzluk da aşıladı.

Yeimo, 2019 yılında ırkçılık karşıtı bir protestoya katıldığı için vatana ihanet suçlamasıyla hapse atılmış olsa da, serbest bırakıldığında yüzlerce Papualı tarafından yine vatana ihanet suçu olan Sabah Yıldızı'nı dalgalandırarak karşılandı. ABD Dışişleri Bakanlığı tarafından altmış yıl önce kabul edilen "her yere yayılmış devrimci hareket" azalmadı.

*Douglas Gerrard'ın Jacobin sitesinde yayımlanan yazısı Ivana Benario tarafından ETHA için Türkçe'ye çevrildi. Yazının aslına buradan ulaşabilirsiniz.